Met woorden kun je zoveel bereiken. Denk aan I have a dream (Martin Luther King), of Ich bin ein Berliner (John F Kennedy). Je kunt motiveren, demotiveren, liefhebben, afbreken, inspireren, energie brengen of wegnemen, verbinden, liefde of haat zaaien, de mogelijkheden zijn eindeloos. Er zit veel kracht in woorden. Ik ben een echte verhalenvinder en ben dol op boeken en op wat mensen (verbaal) te vertellen hebben. Tijdens mijn wandelcoachgesprekken stel ik de vragen die nodig zijn om het verhaal van de coachee er uit te laten komen.
Spreken is zilver.
Het gezegde is niet voor niets: spreken is zilver, zwijgen is goud. In mijn gesprekken laat ik steeds meer de stilte vallen. Er ontstaat dan ruimte, enerzijds voor mijn coachee om zijn of haar eigen verhaal verder te ontwikkelen, en anderzijds om de natuur al wandelend nadrukkelijker zijn werk te laten doen.
Stilte kan heel naar zijn. Heel koud en pijnlijk aanvoelen. Maar hij kan ook vertragend werken. En ruimte geven aan dat wat een beetje verstopt zit in je hoofd. Achter geluid van gesprekken, de radio, een podcast, bellende collega’s, voorbijrazende auto’s, vul maar in.
Elk jaar is er een Dag van de Stilte. Deze dag vindt sinds 2011 jaarlijks plaats op de laatste zondag in oktober als de zomertijd overgaat in de wintertijd. Het doel van de Dag van de Stilte is de waarde en de werking van stilte onder de aandacht te brengen bij een zo breed mogelijk publiek. Stilte is ook in een (wandel)coachgesprek een beproefd instrument.
Met Elke was ik pas aan de wandel. Elke is bedachtzaam, probeert haar antwoorden zo zorgvuldig mogelijk te formuleren en zit veel ‘in haar hoofd’. Om haar daar uit te krijgen deed ik met haar een zintuigenwandeling. Al lopend door het door de herfst verkleurde bos liet ik haar haar zintuigen een voor een ‘aan’ zetten. En intussen wandelden we samen over het pad, dat vol lag met bladeren. Ik gaf haar af en toe aanwijzingen, en verder liepen we in stilte. Dat deden we wel een kwartier. Aan het einde van de oefening haalde ze eens diep adem en blies vervolgens krachtig uit. Ze keek me kort aan, zei niks, en we wandelden in stilte nog even verder. Na een paar minuten begon ze te praten. ‘Dank je wel hiervoor! Dit is zo wat ik nodig had om mijn hoofd leeg te krijgen en ruimte te maken voor nieuwe dingen.’ Die ruimte hebben we benut om haar vraagstuk verder uit te diepen.
Zwijgen is goud.
(deze blog heb ik geschreven voor wandelcoaches.nl)
