Alle coaches zijn onorthodox?!
Voor de leesclub van loopbaancoaches, waarvan ik lid ben, lees ik nu het boek Onorthodoxe interventies bij coachen van Cobi Brouwer. Elke twee maanden lezen we een boek en bespreken we dit, in relatie tot loopbaancoaching. Binnenkort is het weer zover, dan is dit boek aan de beurt.
Cobi geeft in haar boek veel voorbeelden van hoe je een coachee meer bij zichzelf kunt laten komen door een beetje te ontregelen. Zo verhaalt ze over een meneer bij wie ze via het gesprek over zijn misvormde hand de ingang wist te vinden naar praten over een dieperliggend patroon, en over een mevrouw met wie ze letterlijk blafgeluiden gaat maken om haar los te laten komen van opgekropte gevoelens.
Mijn meest bijzondere manier van ontregelen was tafeltennissen met een coachee. Die was bijzonder fanatiek, en door op de bal te letten in plaats van op mijn vragen kwamen er als vanzelf spontane antwoorden.
Maar wat ik me afvroeg na het lezen van het boek: zijn niet alle coaches op hun eigen manier onorthodox? Of zouden ze dat op zijn minst niet moeten zijn? Op die vraag hoop ik bij de leesclub een antwoord te krijgen.
