OP(GE)LADEN
De hele week sta ik ‘aan’. Communicatie advies geven en uitvoeren, wandelcoachgesprekken voeren, huishouden runnen met een thuis- en een uitwonende puber, mijn hond aandacht geven, theatersport, contact houden met vrienden en familie, zorgen voor mijn ouders. In willekeurige volgorde en met wisselend tijdsbeslag. Alle ballen in de lucht houden noemen ze dat. Dat gaat prima, zolang ik tijd neem om zelf weer op te laden. En dan graag voordat de batterij op rood springt.
Ik vraag het mijn coachees ook altijd: wat doe jij om op te laden, tot rust te komen? Hun antwoorden variëren van bakken tot hardlopen, van tekenen tot autoracen. Maar wat doet de coach zelf als het batterijtje knippert? Ik kan een heleboel dingen bedenken die ik doe om op te laden, en die net zo divers zijn als ik zelf. Maar 1 ding staat er altijd bij, en is het enige dat bij mij helpt als ik echt leeg ben. En dat is naar buiten gaan.
De natuur in. Wandelen. Fietsen mag ook, wandelen heeft de voorkeur. Ja ja, de wandelcoach wandelt ook zonder klanten 😉 Vandaag was ik in het Mastbos. Op een tijdstip dat niet half Breda daar aan het wandelen was. Wel liep er een meneer achter me druk te bellen. Daar maakte ik me druk over. Teken voor mij dat ik het bos echt nodig had vandaag….
Nadat hij een hele tijd bellend achter me had gelopen heb ik hem voor laten gaan. Toen keerde de rust weer terug. En kon ik me concentreren op de zingende vogels, de ruisende bomen, de wind langs mijn gezicht, het uitzicht en mijn hond die echt altijd met zijn bal aan komt lopen.
Het is gelukt. Ik ben weer opgeladen. Batterij weer op groen.
g
