Hoofdpijn, spanning, weinig focus, moe. Een dierbaar familielid werd ernstig ziek, met geen hoop op genezing. En ik schoot in de angstkramp. Hoe kon ik mijn gezin hier zo goed mogelijk in ondersteunen? Wat kon ik doen voor de zieke en zijn naasten? Ik concentreerde me op de praktische zaken als boodschappen doen, vakantie annuleren, huis poetsen, iedereen troosten, positief blijven. Vooral niet stilstaan bij mijn emoties.
Dat deed mijn lijf dus voor mij, stilstaan. Door hoofdpijn te creëren, spanning, vermoeidheid, gebrek aan concentratie. En wat deed ik? Ik nam nog een aspirientje en probeerde op tijd naar bed te gaan. Mijn lijf schakelde een tandje bij, en ik deed als reactie weer een tegenzet. Het leek wel een schaakspel. Bijna komisch om te zien.
En daar zat de oplossing. Zien! Kijken naar mezelf, en mijn emoties echt voelen en doorleven. Erkennen dat ik die emoties heb, in plaats van ze letterlijk en figuurlijk wegpoetsen. Daarna kon ik ze loslaten. Ze zijn een deel van mij, en het is prima. Ze mogen er zijn. Zelfs mijn hoofdpijn mocht er zijn, maar die besloot te vertrekken. Had zijn werk als ‘klokkenluider’ gedaan. Ik kon mijn energie aanwenden voor positieve dingen.
Wat is jouw klokkenluider? Hoe merk jij dat je je gevoel niet moet negeren?
Deze blog is geschreven door Babs Mouton, @verhalenvinder en coach. Ik help je graag de rode draad in je verhaal te vinden. Ik spiegel, inspireer en laat zien dat alles wat je nodig hebt om jezelf te zijn al in je zit.
[cta id=”7004″ vid=”0″]
