Al maanden tob ik met mijn rug. Onfortuinlijk gevallen en sindsdien gedraag ik me naar mijn leeftijd ;( Springen en hollen doet zeer. Maar ik ben van het type ‘het is vanzelf gekomen dus het zal ook wel weer vanzelf over gaan’, dus ik wachtte af. En had pijn. Deed oefeningen. Probeerde hard te lopen. En deed meer aan yoga. Liet me masseren. Afijn, zelfs ik had op een gegeven moment door: dit gaat zo niet over. Dus ik ben van arren moede naar een manueel therapeut gegaan. Ik ben nog maar 1 keer geweest en loop (nu) nog niet hard, maar ik voel me stukken beter dan ik me in tijden gevoeld heb. Was ik nu maar eerder…..
Van de week loop ik ’s avond in Rotterdam Noord buiten op straat. Zoekend naar mijn auto die ik twee uur eerder ergens had geparkeerd. Ik ben redelijk nachtblind, dus in donkere straten ben ik niet op mijn best. Gelukkig had ik de straatnaam onthouden. Ik heb eerst geprobeerd op geheugen de staat terug te vinden. Maar is het je wel eens opgevallen dat op de heenweg de dingen er anders uit zien dan op de terugweg? Na 10 minuten eigenwijsheid, waarin de regen met bakken uit de hemel begon te vallen, pakte ik mijn telefoon. Navigatie aan, adres er in, start looproute. So far so good. Tor mijn telefoon vanwege de regen besloot dat ik zelf die weg maar moest vinden. Daar stond ik dan. In mijn eentje in de regen in het grote donkere Rotterdam. Niemand op straat. Zelfs geen onguur type die ik normaal wellicht zou mijden was er te zien. Mijn laatste optie was: naar huis bellen, melden waar ik stond en me laten leiden naar mijn auto. Als mijn telefoon tenminste wel wilde bellen. Mijn hart klopte inmiddels hard in mijn keel.
Ik ben nog een keer terug gelopen naar het laatste bekende punt, haalde diep adem en besloot nog 1 optie uit te proberen. En yes, dat was ‘mijn’ straat, waar mijn auto al geduldig op me stond te wachten. Gelukkig, want ik werd al redelijk wanhopig.
De hele exercitie heeft me 20 minuten en hoop zweet gekost. Maar omdat ik het zelf heb opgelost ben ik de volgende keer beter voorbereid, zodat ik mezelf in een kortere tijd kan redden. Dus ik heb ervan geleerd. In het geval van mijn rug was me dat niet zelf gelukt.
Hoe doe jij dat? Wanneer roep je hulp in, en wanneer los je het zelf op? En in geval van je werk: als je iets anders zoekt maar je weet (nog) niet wat, wat is dan voor jou het slimste? Hulp zoeken of zelf oplossen?
[cta id=”7004″ vid=”0″]
