Wat wil je echt?
Of het echt bestaat weet ik niet, maar ik noem het zo: het babypop syndroom. Ik had ooit een vriendinnetje op de lagere school. Zij had een babypop. Zo’n echte, op babyformaat. Met een onesy aan, hoewel dat woord toen nog niet was uitgevonden 😉 Die pop kon huilen en je kon haar een flesje geven. Ik had niet zo’n pop en vond hem razend interessant. Mijn vriendinnetje speelde er nooit mee, maar toen ik belangstelling toonde wilde ze er plots ook mee spelen. Er was geen speelgoed leuker dan die babypop, het enige wat ze nog zag was die pop. Ik heb er weinig mee mogen spelen.
Je voelt hem al aankomen: voor ‘babypop’ kun je heel veel invullen. Die verkering waarmee je het zelf wilde zelf uitmaken maar die ineens verliefd wordt op een ander, die baan die je niet meer zo leuk vond en die nu door iemand anders nieuw leven ingeblazen wordt, het droomhuis wat iemand anders precies koopt terwijl je net een bod wilde doen. Het kan vele dingen zijn. Bottomline is dat je iets niet eens zo heel graag wilde, maar omdat je het niet meer kan hebben wil je het juist.
Het is (niet) meer bereikbaar, dat is een deel van de charme, en van de aantrekkingskracht. Het is iets in het verleden, waardoor je even niet in het nu hoeft te zijn. Je had immers…. (zelf de verkering willen uitmaken, dat huis willen kopen, et cetera.) Vul maar in.
En nu komt het interessante: wat maakt dat je wat je eerst niet zo aantrekkelijk vond nu ineens heeeeeel graag wil? Het feit dat het niet meer kan? De kansen die je hebt gemist? Want wat doe je feitelijk? Je zet jezelf buiten spel daarmee, je geeft de regie weg, je hebt geen oog voor een andere leuke partner, baan of huis. Want je wil… ja, wat wil je eigenlijk? Als je die pop alsnog zou krijgen, is dat dan echt wat je wil?
Deze blog is geschreven door Babs Mouton, @verhalenvinder en coach. Ik help je graag de rode draad in je verhaal te vinden. Ik spiegel, inspireer en laat zien dat alles wat je nodig hebt om jezelf te zijn al in je zit.
[cta id=”7004″ vid=”0″]
