Je kent vast het sprookje van Roodkapje, het meisje dat naar haar zieke oma in het bos gaat om eten te brengen en dan door de wolf wordt opgegeten. Pas was ik Roodkapje, tijdens een alternatief voorstelrondje bij een training voor coaches. Allemaal moesten we in de huid van een personage uit een boek, film of sprookje kruipen en een beeld neerzetten van onszelf als die persoon. Het was een laagdrempelige manier om te komen bij wie je bent, waar je naar verlangt en wat je mist. Ik koos Roodkapje (of koos Roodkapje mij?!).
Al snel bleek uit de verschillende verhalen dat hulp vragen een ‘dingetje’ kan zijn. Ook bij mij als Roodkapje. Nadat ik door mijn moeder naar oma was gestuurd met een mandje eten bleek ik niet zomaar mijn moeders opdracht uit te voeren. Ik gunde mezelf enige burgerlijke ongehoorzaamheid door lekker door dat bos te dwalen. Huiswerk maken zat er niet meer in die middag, dus dan maar heerlijk struinen en bloemen plukken. Uiteindelijk bleek ik plichtsgetrouw genoeg om de spulletjes af te leveren bij mijn zieke oma, maar daar werkte ik me nog even in de nesten. Ik was nog zo met mijn gedachten bij dat heerlijke bos dat ik niet zo goed naar mijn oma keek. Eigenlijk helemaal niet zeg maar. Dus toen de wolf toesloeg en mij oppeuzelde was dat best een naar einde van mijn wandeling. Gelukkig ben ik een meid die op haar toekomst is voorbereid en heb ik altijd een zakmesje mee. Dus eenmaal in de buik van de wolf deed ik na wat ik al heel vaak op tv had gezien bij politieseries: ik sneed de stakker aan stukjes en stapte er samen met oma uit. Eind goed al goed.
De vraag is nu: waaróm deed ik dat? De jager stond erbij, die had met gemak voor mij en oma de wolf kunnen opereren. Maar nee, deze Roodkapje moest het weer ‘zelluf doen’. In dit geval met een zakmesje J Wat ik net al zei: hulp vragen is voor meer mensen een obstakel. Reden kunnen zijn: bang voor afhankelijkheid, niemand tot last willen zijn, jezelf niet goed genoeg vinden om hulp te krijgen, vul maar in.
Ik heb van mijn Roodkapje verhaal geleerd dat ik hulp mág vragen, dat daar niks zwaks of afhankelijks aan is. Andersom vind ik hulp geven iets natuurlijks, en vind de ander dan niet slap. Roodkapje leert dus hulp vragen.
Wie ben jij en wat is jouw verhaal? Wat is jouw verlangen, jouw gemis? Ik heet niet voor niets Verhalenvinder… Stuur gerust een reactie of deel het met me in een gratis kennismakingsgesprek. Een afspraak is zo gemaakt via babs@verhalenvinder.com
[cta id=’7004′]
