Practise what you preach… in hoeverre moet je alles wat je je coachee leert zelf meegemaakt hebben? Ik vroeg het mij af tijdens de Dag van de Coach op 31 mei. Een groot festijn met maar liefst 680 coaches bij elkaar. Volgens sommigen is 1 op de 4 mensen coach, dus waren het er nog steeds weinig die dag, maar ik vond het best veel. Gelukkig waren er ook deelsessies. Bij een van die deelsessies was een mevrouw die videocoach is. Ze vertelt andere mensen hoe ze moeten vloggen (techniek) en hoe ze het in moeten/kunnen zetten. Zelf bleek ze (nog) niet te vloggen. Huh? ging het door de zaal. Een videocoach die zelf niet doet wat ze anderen leert? Dat vinden wij niet raar, dat vinden wij …. Juist.
Maar IS het bijzonder? Moet je als rouwverwerkingscoach eerst zelf je hele familie verloren hebben? Moet je zelf PTSS gehad hebben om iemand terug op het pad te krijgen? Moet je een miskraam hebben gehad om iemand daarbij te begeleiden? Zelf een kind hebben om opvoedingsexpert te kunnen zijn?
Op die vragen kan ik als volgt antwoorden: nee, wat mij betreft niet per se. Het helpt misschien wel bij het zoeken naar een coach (herkenning), en als coach kies je natuurlijk zelf een richting waarmee je op welke manier dan ook affiniteit hebt. Dat straal je dan uit, en als je mensen ermee kan helpen is het goed.
In het geval van die videocoach ben ik echter niet zo stellig. Het zijn zichtbare technieken met een zichtbaar resultaat. Dan vind ik het zelf geruststellend als diegene er zelf goed in is. Hoewel het ook tegen je kan werken: ik heb ooit een online challenge gedaan bij een videocoach en die vond ik niet zo sterk in de eigen voorbeelden en optreden. Dan haak ik meteen af.
Overwegend denk ik : practise what you preach. Ik hoor graag wat jij ervan vindt!
[cta id=’7004′]
