Passie, lef of korte termijn denken?
Pas was ik bij een balletvoorstelling: de Notenkraker. Ik zat daar vol bewondering te kijken naar de fysieke kunsten die ze vertoonden. Het waren allemaal jonge mensen die dansten. En ineens dacht ik: dat dansen gaan zij niet hun hele werkzame leven doen. Er komt een moment dat ze niet meer kunnen dansen en om moeten schakelen naar ander werk. Wat heeft hen ertoe gebracht om voor een baan te kiezen waarvan ze tevoren wisten dat ze dat niet eindeloos vol zouden kunnen houden? Is dat passie voor het dansen? Is dat lef? Zo van: ik zie het tegen die tijd wel? Of zouden ze er helemaal niet bij stilgestaan hebben, en zouden ze alleen de korte termijn gezien hebben?
Anders dan bij profvoetballers zullen de meeste balletdansers daarna nog een baan nodig hebben om in hun levensonderhoud te voorzien. Zij worden gedwongen op een bepaald punt in hun leven een switch te maken naar ander werk. Werk dat in het verlengde ligt van dansen, of misschien iets heel anders.
Zij hebben geen keuze. Jij wel. Niet meer dan 60% van de werkenden heeft een baan waarvoor hij of zij is opgeleid. Die hebben de switch dus ook al gemaakt. Jij hebt meer vrijheid om andere wegen in te slaan dan je misschien denkt. Wat zou het je waard zijn om fluitend naar je werk te gaan, om (weer) energie te krijgen van je werk en het gevoel te hebben dat je alles wat in je zit volledig kunt benutten?
En wat heb je nodig of waar moet je juist van af om te gaan onderzoeken waar jij wel blij van wordt? Passie, lef of korte termijn denken?
Heb ik iets geprikkeld bij je? Ik hoor het graag!
