Ik moet de kinderen naar sport brengen, ik moet eten maken, ik moet boodschappen doen, ik moet de tuin doen, ik moet … (vul in naar eigen keuze). Moeten is dwang, riep ik vroeger altijd als mijn vader of moeder me opdroegen iets te doen. En als ze het dan aardig vroegen deed ik het alsnog. Omdat ik het wílde doen, en het niet meer zo voelde als moeten.
Ik wil de kinderen naar sport brengen, want anders moeten ze door het donker over een verlaten weg fietsen. Ik wil eten maken, want dan heeft mijn gezin weer brandstof voor school, sport en werk. Ik wil boodschappen doen, want anders heb ik niks in huis om dat avondeten mee te maken. En ik wil de tuin doen, zodat ik er meer van kan genieten.
Een klein verschil, 1 woord maar, maar een wereld van verschil. Het maakt dat het voelt of ik ergens bewust voor kies, in plaats van dat het me opgedrongen wordt. Het geeft me vrijheid om te doen wat ik moet/wil doen, en ook om het af en toe niet te doen – zonder me schuldig te voelen.
Wat moet jij allemaal van jezelf? Wil je dat ook? Wil je sparren over ont-moeten dan moet je niks maar kun je dat met mij doen 🙂
[cta id=”7004″ vid=”0″]
