Streng is ze. Heel streng. Voor zichzelf. Niet voor anderen. Die mogen wel mens zijn. Als zij maar perfect is. Hoe wordt ze hier wat losser in? Dat was in het kort de vraag waarmee Miss Perfect, zoals ze zichzelf noemt, worstelde.
Allereerst maar eens samen onderzocht hoe het komt dat ze met twee maten meet. Dat anderen wel fouten mogen maken en zij niet. En hoe erg het haar in de weg zit. Het zat haar merkbaar hoog (score van 8 op de schaal van 1 tot 10), maar op de vraag van het meten met twee maten kwam nog geen duidelijk antwoord. Sterker nog, de confrontatie met het feit dat iemand anders wel en zij geen mens mocht zijn schuurde een beetje.
Maar: wiens regels zijn dit eigenlijk? Zijn het de jouwe? Of die van iemand anders die je hebt overgenomen? Ben je het eigenlijk wel eens met die regels? Wat voor effect heeft het op jou? Hoe voel je je daarbij? Dat waren pittige vragen voor haar. Wat ze wist te vertellen was dat ze bang was lui te worden als ze de teugels zou laten vieren. Dat ze van het ene uiterste in het andere zou schieten. De controle zou verliezen, concludeerde ze enigszins verbaasd. En wat was dan het ergste dat haar zou kunnen overkomen? Stilte…
Miss Perfect begon door al mijn vragen in te zien dat ze de lat voor zichzelf wel heel erg hoog legt. Tijd nu voor het bekijken van mogelijkheden er zelf iets aan te doen. Hoe voel je je als je voor jezelf net zo streng bent als voor een ander? Wie zou je kunnen helpen? Welke mogelijkheden zie je om er iets in te ondernemen? Wat zijn je volgende stappen?
En kleine stapjes graag, Miss Perfect. Want ook de verandering hoeft niet in 1 keer goed te zijn.
[cta id=”7004″ vid=”0″]
