Ze zat tegenover me. Zat zichzelf in de weg. Focuste op van alles wat er niet goed ging. Ze was aan het re-integreren na een ziekteperiode en wilde opschieten. Het ging haar niet snel genoeg. Haar lichaam stelde haar steeds teleur. Ze wilde heel graag dat alles weer ‘normaal’ zou zijn. En dat lukte nog niet. Ze had net zelfs aan haar manager moeten melden dat ze een terugval had. Ze slaakte een diepe zucht.
Haar coachvraag was hoe zij haar grenzen kon bewaken. Die had ze dus net perfect aangegeven (sorry baas, ik heb een terugval). Maar in plaats van dankbaarheid naar zichzelf dat het haar gelukt was haar grens aan te geven verviel ze in boosheid en frustratie over het feit dat ze niet méér uren kon werken. Ik ben met haar aan de slag gegaan en heb haar laten inzien dat ze juist trots op zichzelf mocht zijn: haar lichaam gaf signalen af, ze heeft ernaar geluisterd (lees: moeten luisteren) en is er in geslaagd dat aan te geven naar haar leidinggevende.
Het feit dat iemand anders positief was over haar ‘tekortkomingen’ (zijn woord) gaf haar al lucht. En het feit dat haar baas haar terugval accepteerde deed ook veel goed. Dat zat hem in erkenning voor wie ze was en wat ze deed. Doorvragend kwam zij op meer voorbeelden waarbij ze bepaalde zaken (beter) kon accepteren op het moment dat anderen dat konden. Ze was dus in zekere mate afhankelijk van wat anderen van haar vonden.
Niks mis mee zolang het je niet belemmert. En dat deed het haar wel. Toen ze dat eenmaal doorhad is ze gaan leren meer op haar eigen gevoel te vertrouwen en de behoefte aan externe waardering te verkleinen. Ze kon zichzelf meer op waarde schatten.
[cta id=”7004″ vid=”0″]
