Soms kun je door hele simpele dingen inzicht krijgen in je eigen handelen. Dat had ik vandaag. Ik had mijn auto geparkeerd in een parkeergarage, en bij terugkeer ging de deur waardoor ik er uit was gekomen niet meer open. Er hing ook geen kastje waar je je parkeerkaart in kon doen voor toegang. Na drie keer rukken aan de deurklink besefte ik: deze deur gaat niet open. Balen, want ik had haast. Ik was niet voor één gat te vangen, liep door naar de andere ingang. Daar hing wel een apparaat die de deur zou openen als ik mijn parkeerkaart liet zien. Helaas, dit apparaat gaf aan: uw kaart is niet geldig. Niet geldig?!
Er kwam ook niemand aan die of naar binnen of naar buiten moest. Oké, terug naar deur 1 dan maar. Die ging (hoe verrassend) nog steeds niet open. De keuze werd toen: wachten tot er iemand in of uit de deur zou gaan, of iets doen wat niet mag. Ik had nog steeds haast, en koos voor het laatste. Oftewel: naar beneden via de autohelling, oppassen voor in- of uitrijdende auto’s, langs de slagboom en op naar de betaalautomaat. En intussen de borden verboden voor voetgangers straal genegeerd.
Resultaat: ik was binnen, was niet platgereden en had ook niemand bij de deur hoeven vragen of ik er in mocht. Terwijl ik naar mijn auto liep bedacht ik me dat ik dit proces vrij automatisch gedaan had. Deur 1 dicht: beslissing voor deur 2. Deur 2 dicht: beslissing voor alternatief. En meteen uitgevoerd. Ik houd van actie, zoveel is duidelijk. En ik blijf op zoek gaan naar een deur die open is (letterlijk dan wel figuurlijk) om mijn doel te bereiken. Waarbij ik risico’s en minder voor de hand liggende deuren niet mijd. En ik denk er niet eindeloos over na. Dank je wel parkeergarage voor dit inzicht!
Zo (wandel) coach ik ook: aan de hand van praktische voorbeelden ontleden hoe iemand denkt, voelt en doet, zodat dat helpend is in andere situaties. Vaak met hulp van de natuur, want die is voor heel veel onderwerpen in te zetten.
