Vorige week coachte ik iemand die qua stress en werkdruk in de gevarenzone zat. Zodanig dat hij er alles aan deed om er weer uit te komen. Hij bedacht van alles om zijn probleem, teveel werk(druk), op te lossen.
Deze week was hij iets minder gestrest, en daardoor werd zijn probleem minder urgent. Hij wil er nog steeds aan werken, maar niet meer met de noodzaak van de week ervoor. Hij is nog steeds bereid er veel voor doen, maar niet meer ALLES. En als het nog even duurt, komt de ja,maar… om de hoek zetten. De reden waarom je iets niet kunt doen. Is dat kunnen of willen?
Marie Forleo, een Amerikaanse schijfster, benoemt het in haar boek Everything is figureoutable (alles is oplosbaar). Ze schrijft letterlijk:
“If it’s important enough, I’ll make the time. If not, I’ll make an excuse’.
Au, die kwam heel hard bij mij binnen toen ik hem voor het eerst las. Ik was het ook hartgrondig oneens daarmee. Hoezo smoesjes verzinnen?! Ik heb toch echt geen tijd om elke dag oefeningen te doen, om gezond te koken, om… (vul maar in)?! Is dat zo, vroeg een klein stemmetje in mij. Is het echt zo, of heb je er eigenlijk geen zin in? Is het voor jou niet heel dringend? In elk geval niet dringend genoeg om iets anders ervoor te laten, zoals social media checken of iets anders heeeeel belangrijks 😉
Maar als je het zo bekijkt ziet een rijtje bezwaren er heel anders uit:
Ik kan niet een baan aannemen op 50 kilometer afstand > ik wil die baan niet aannemen.
Ik heb geen tijd om vers te koken > ik wil geen tijd maken om vers te koken.
Ik heb geen tijd om een andere baan te zoeken > ik wil geen tijd maken om een andere baan te zoeken.
Ik kan niet vragen om hulp > ik wil niet vragen om hulp.
Kortom: je wil het niet echt (in 99% van de gevallen).
Prikt het bij jou al? Heb jij ook een reden om iets niet te veranderen dat geen reden blijkt te zijn?
