Ik ‘moet’ van mezelf weer een blog schrijven. Kom op nu, hou het bij, je bent net zo goed bezig, hoor ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen. Even later stem ik in om voor iemand een tekst na te kijken terwijl het nu eigenlijk even niet zo goed uitkomt. Ander stemmetje: doe het nou, straks vragen ze niet meer voor iets anders, en deze persoon heeft dit even nodig.
Zomaar twee personen van mij aan het woord. Ik noem ze de Pusher en de Pleaser. De Pusher zorgt ervoor dat ik aan de gang blijf, dat er wat gebeurt. De Pleaser wil het heel graag anderen naar de zin maken en aardig gevonden worden. En zo heb ik nog een aantal subpersonen in mezelf zitten. Het voelt voor mij alsof ze allemaal samen in de bus zitten (in mij dus) en allemaal aan het stuur willen zitten. Vervelend? Welnee. Lastig? Soms!
Het wordt lastig als de Pusher me verder pusht dan ik wil, als hij het stuur overneemt. De Pleaser kan anderen tevreden stellen ten koste van mezelf. Zolang ik me ervan bewust ben welke ‘ik’ op een bepaald moment de baas mag zijn en mag sturen, en ik die persoon ook gericht inzet, is er niks aan de hand. Maar als die subpersoon het overneemt zonder dat ik dat wil, wordt het minder leuk.
Ik ben met zijn tienen. Met hoeveel ben jij? Ken je ze allemaal? Zet je ze bewust in? Of zijn er een of twee de baas, en belemmert het je functioneren? Ik zet mijn tien graag in om met al die ikjes van jou te praten. Een groepsgesprek voor twee dus 🙂
[cta id=”7004″ vid=”0″]
