Talloze zelfhulpboeken heb ik de afgelopen dertig jaar gelezen. Checklists ingevuld, werkboeken doorgeworsteld. Ik wilde veranderen! Wat er scheelde wist ik altijd haarfijn uit te leggen, tot op de vierkante millimeter. Ik kon ook de winst beschrijven van verandering. Maar ik bleef toch vaak net voor de drempel hangen, als een aangespoelde walvis.
Soms duwden anderen mij er overheen. Goed bedoeld en helpend, zoals toen ik voor het eerst in mijn eentje een workshop ging geven. Spannend! Maar ik deed het wel. Soms duwden anderen mij uit eigenbelang, zoals bij het eindigen van een (liefdes)relatie. Toen had ik geen keuze, ik spoelde op de vloedgolf van mijn verdriet haast ongemerkt die drempel over.
Het lastigst vind ik het als ik zélf vind dat ik die drempel over moet gaan. Iets nieuws moet leren, iets loslaten, iets juist beetpakken, een nieuwe groeifase in. Het kan bijvoorbeeld gaan over netwerken in een vreemde omgeving of over het aannemen van een nieuwe klus die ik nog niet eerder (zo) gedaan heb. Als communicatie adviseur weet ik mezelf dan vaak heel goed uit te leggen waarom het nu nog net ff niet het juiste moment is om lef te tonen. Als coach lach ik mezelf daar dan weer hartelijk om uit, op een vriendelijke manier. En wat ik vervolgens doe is iemand vinden die me een kontje geeft de drempel over. Ik weet dat ik dat nodig heb, dat ik er alleen niet overheen kom – of heel moeizaam. So what?
Zie het als zwemmen in een zwembad. Hulp vragen brengt me in een nieuw en groter bad met meer mogelijkheden, met hogere glijbanen die me veel voldoening geven als ik daar toch van af durf. Wat voor mij met waterangst (niet metaforisch bedoeld, maar echt waar) een mega overwinning is!
Weet jij van jezelf dat jij ook wel een kontje/duwtje kunt gebruiken richting het juiste bad, kom dan eens met me kennismaken om te zien of ik jouw hulp daarin kan zijn. En kijk op mijn website wat ik je te bieden heb.
[cta id=’7004′]
