Twee keer in de week loop ik hard bij een hardloopclub. Ik loop om mijn hoofd leeg te maken, gezellig te praten met medelopers en mijn conditie bij te houden. Ik heb geen hartslagmeter, geen idee hoe snel ik de vijf kilometer loop en ik doe nooit mee aan hardloopwedstrijden.
Pas was ik aan het draven op de baan, toen me plotseling iets inviel. Ik heb zat (secundaire) doelen voor het hardlopen, maar geen doel qua tijd of afstand. Ik train nergens voor. Behalve dan voor de eerder genoemde conditie, het kletsen en een leeg hoofd. Al mijn medelopers trainen wél ergens voor. Als ik doelloos blijf lopen moet ik straks met nieuwe (langzamere) lopers kletsen tijdens de mindfulness en conditietraining. Of bij een andere (minder leuke) trainer gaan trainen.
Hoe komt het dat ik mezelf geen doel stel, vroeg ik me vervolgens af. Ik heb jaren getobd met blessures, en ben heel blij dat ik sowieso kan hardlopen. Daarnaast heb ik lang een veeleisende baan gehad met veel deadlines, stress en scherpe doelen. Wat is het dan heerlijk om niets te moeten, bijvoorbeeld tijdens het hardlopen.
Moet ik wel altijd een doel hebben? Vind ik dat ik hier nu ook een doel moet hebben? Of gun ik mezelf de ‘go with the flow’ en zie ik wel waarheen het me leidt? Voor nu voelt dat goed. Maar alleen voor het hardlopen 😉
Deze blog is geschreven door Babs Mouton, @verhalenvinder, coach en communicatieadviseur. Ik help je graag de rode draad in je verhaal te vinden. Ik spiegel, inspireer en laat zien dat alles wat je nodig hebt om jezelf te zijn al in je zit. Kijk voor meer informatie en andere blogs op www.verhalenvinder.com
[cta id=”7004″ vid=”0″]
