Tijdens een fietstochtje, precies op het dieptepunt ervan eigenlijk, kreeg ik een inzicht wat ik graag met je wil delen. Maar laat ik beginnen bij het begin.
Het is Pinksteren. Ik ben een weekend naar Twente. Net als het weekend ervoor. En ik fiets dat tweede weekend een klein stuk dezelfde route over een berg heen. Die hebben ze genoeg in Twente. Holterberg, Haarlerberg, Sprengerberg. Het eerste weekend had ik daar zo genoten van de natuur. Lekker fietsend tussen bos, heide, graslandschappen. Het tweede weekend was ik vast van plan dat weer te doen. Welgemoed stapte ik op mijn fiets, klaar voor een nieuwe natuurervaring. Klein maar niet onbelangrijk detail: deze keer fiets ik op mijn eigen stadsfiets met zeven versnellingen, terwijl ik de week ervoor op een elektrische huurfiets had rondgetoerd.
Ik ben gezond, heb een prima conditie en houd van de natuur. Wat kan er mis gaan?
Zelf dacht ik dat ik de week ervoor slechts beperkt gebruik had gemaakt van de mogelijkheden van de elektrische fiets, behalve om een berg op te komen. Dat blijkt tegen te vallen. Al na de eerste kilometers met forse wind tegen mis ik de huurfiets meer dan mijn eigen kinderen. En na een paar heuvels vind ik de natuur ook al minder mooi worden. En nu ik een verraderlijk klimmetje neem zit ik net voor de top redelijk doorheen. Mijn billen doen pijn, mijn benen verzuren, ik heb de neiging heel hard te foeteren en besluit ter plekke de rest van het weekend te gaan wandelen in plaats van fietsen. Natuur? Welke natuur? Ik zit zo in mezelf met mijn kleine fietsleed dat het tochtje me veel minder mooi lijkt dan de week ervoor. Waarom wil ik dit ook alweer, vraag ik mezelf af. Wat is hier de lol van? Ik zwoeg verder en vervloek het feit dat ik geen elektrische fiets gehuurd heb.
En net voor de top valt het kwartje. Zonder hulp ben ik gericht op het gevecht met mezelf, op mijn fiets, mijn (on)mogelijkheden en mijn duistere gedachten. Met hulp geniet ik van de natuur en van het bewegen. Mijn doel was het laatste. Als ik dat weer wil, moet ik hulp aanvaarden. In dit geval van een elektrische huurfiets. En dan niet denken: een elektrische fiets is alleen voor ouden van dagen, maar denken: zo’n fiets laat mij genieten van wat ik echt mooi vind en nodig heb om op te laden. Hoe vaak ploeter ik wel niet met diverse zaken zonder hulp te vragen, bijvoorbeeld op het gebied van ondernemen, terwijl het met een beetje hulp zo veel fijner kan zijn? En sneller gerealiseerd J
Ik heb me daar op die berg voorgenomen mijn doel scherper in beeld te houden en te zorgen dat ik hulp zoek waar ik dat goed kan gebruiken. Zo kan jij dat ook doen met je loopbaan. Doorgaan in een kringetje, zelf dingen uitzoeken, de berg zonder hulp op gaan. Als je doel is te genieten van de reis, gun jezelf dan hulp van een coach.
PS op de foto zie je een stuk van de route over de berg. Ziet er daar heel mak uit, maar schijn bedriegt.
