Hij is een echt mensenmens. Hartelijk, enthousiast, oprecht geïnteresseerd in anderen en steengoed in zijn werk. Niks aan de hand. Totdat hij voor een groep (deels) onbekende mensen een praatje moet houden. Dan verandert dit mensenmens in een zenuwachtig bolletje. Hij heeft alle mogelijke rampen tijdens het spreken al bedacht en houdt met alles rekening. Kortom: hij komt niet helemaal uit de verf.
Kon ik hem helpen? Uiteraard. Door de combinatie van mijn coachings- en communicatieachtergrond coachte ik hem op vorm EN inhoud. Dat betekende voor hem zowel schrappen van tekst als schrappen van overtuigingen als oefenen. En nog eens. En nog eens.
Het podium waarop hij moet spreken was niet beschikbaar, dus hebben we een groter podium gepakt. Namelijk dat van theater Het Kruispunt. Als je op Broadway kunt spelen kun je dat ook in een buurthuis. Oftewel: als het op het podium in het Kruispunt niet eng meer voelt kun je alles aan!
We hebben samen keihard gewerkt aan zijn optreden. Of eigenlijk hij. Ik spiegelde vooral. Benoemde wat ik zag en voelde, hoe dingen op mij overkwamen. Hij reflecteerde, verbeterde, schitterde. Geen ramp meer te bekennen tijdens de presentatie van dit mensenmens.
[cta id=”7004″ vid=”0″]
