Compassie ≠ zelfmedelijden
“Ik wil geen zelfmedelijden hebben. Ik wil sterk zijn en doorgaan.”
Zo hard als veel mensen zijn voor zichzelf, zo vriendelijk zijn ze voor anderen. Ze tonen compassie, medeleven, begrip. Hoe mooi zou het zijn als zij compassievol naar zichzelf zouden zijn?!
Ik coach veel mensen die vaak snoeihard zijn voor zichzelf. ‘Niet lullen maar poetsen. Pijn is fijn, bloed is goed. Je bent toch geen watje. Stel je niet aan, doorgaan.’ Dit zijn enkele van de kreten die ze innerlijk roepen en soms zelfs hardop uitspreken.
“Als niet jij maar iemand in je naaste omgeving in die situatie zat, wat zou je dan zeggen?” vroeg ik aan een coachee waarmee ik afgelopen week aan de wandel was. Nou, het bleek dat er dan veel bemoediging en liefde zou zijn. “Wat maakt jou superieur aan iemand anders?” vroeg ik vervolgens. “Hoe komt het dat een ander wel pijn mag voelen, een off-day kan hebben, de tijd mag nemen om zijn probleem te fiksen en jij niet?” Stilte.
Na lang aarzelen was het antwoord: “Ik wil geen zelfmedelijden hebben. Ik wil sterk zijn en doorgaan.” Gebruik makend van de natuur heb ik de coachee laten voelen dat compassie en zelfmedelijden echt twee verschillende dingen zijn. Waar zit het verschil dan in? Dat zit in het feit of je zelf aan het stuur zit. Zo ja: compassie, zo nee: zelfmedelijden.
Bij compassie gun je jezelf ruimte om dingen nog niet te weten of te kunnen, om angst te hebben, te twijfelen. Je weet dat het goed komt, je helpt jezelf naar dat resultaat. Bij zelfmedelijden geef je het stuur uit handen en hoop je dat iemand anders jou komt redden.
Voel je het verschil?
